કાં ફરો ઓળખનો ખોટો ભાર લઈ?
પ્યાર લઈ નીકળો, પ્રવાસી! પ્યાર લઈ!
જે બધા બેઠા અહીં દરબાર લઈ
એ નથી જીવી શક્યા ઘરબાર લઈ
જેમને મંઝિલ ગણી સ્થાપ્યા હતા
એ ગયા, ત્યારે ગયા પગથાર લઈ
પ્રેમથી એણે વળાવીને કહ્યું
નીકળી જા! યાદ બસ બેચાર લઈ
ખુશ હતો, હળવો હતો, હસતો હતો
ક્યાં હું બેઠો હાથમાં અખબાર લઈ!
પ્રકૃતિ જ્યાં પાંગરી-ના પાંગરી
માણસો આવી ગયા ઓજાર લઈ
એ પૂછે છે પગના છાલાનો મિનિંગ
પુત્ર જે રખડે પિતાની કાર લઈ
– રઈશ મનીઆર
આડી ને અવળી હોય છે હસ્તરેખાઓ, કદી ક્યાં સવળી હોય છે હસ્તરેખાઓ. પિંડ સાથે એ તો રચી હોય વિધાતાએ, કયાં...
ચકલીઓનો મીઠો ચહેકાર મારી આંખ ખોલે તો! વળી, એનો પૂરો પરિવાર મારી આંખ ખોલે તો! પ્રભાતે આંગણે આવે વિહરવા ઢેલ...
હવે તો પાછો આવી જાને કાન્હા વાદો તારો નિભાવી જાને કાન્હા તે કીધું તું કે જન્મીશ હું યુગે યુગે સજ્જનો...
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
પકડો કલમ ને કોઈ પળે, એમ પણ બને આ હાથ આખે આખો બળે, એમ પણ બને જ્યાં પહોંચવાની ઝંખના વરસોથી...
