પ્રથમ જાતને એ પજવવાનું હોય,
પછી ભીતરે ક્યાંક ઠરવાનું હોય !
પ્રથમ બારણાંએ ઊઘડવાનું હોય,
પછી બહાર એણે નીકળવાનું હોય !
ઉપર એક પગથિયું જ ચડવાનું હોય,
પછી બે પગથિયાં ઉતરવાનું હોય !
સ્વયંને સમર્પિત કરવાનું હોય,
ન બનવાનું ક્યારેક બનવાનું હોય !
લખીને ભૂંસી પાછું લખવાનું હોય,
પ્રથમ નિજ આંખે ઊકલવાનું હોય !
ઘૂંટણ સુધી આવી જતા બેઉ પગ,
આ ઠંડીમાં એવું થથરવાનું હોય !
કશું આપણી બે ય વચ્ચે નથી,
અને હોય છે તે સમજવાનું હોય !
છૂટીને ય છૂટી શકાતું નથી,
ન મળવાનું જાણે કે મળવાનું હોય !
તમોને જે દુ:ખ્યા કરે છે ભીતર,
એ મારામાં આવી વિકસવાનું હોય !
– સ્નેહા પટેલ
(અક્ષિતારક’ પુસ્તક)
