આજે સરેલા પાલવની ભીનાસ હવામા
એક અજાણ્યા બોજથી લહેરાતા ડરે છે,
તને મેં હમેંશા ચાંદનીની શીતળતા અને
મારા દામનની મખમલી પથારી બક્ષી છે
મને ખબર નહોતી કે ચાંદનીની ઉદાસી પણ
ક્યારેક મારીં આંખો વાટે નિતરી આવશે!
હોય છે જિંદગીમાં આવતી ક્ષણો સહિયારી
એ બધા ઉપર તું અધિકાર ધરાવતો હતો.
જવાની તો શું છે?એક ખરી ગયેલુ પાન!
જેને સફેદીની હવા લાગતા ઉડી જવાનું છે,
ભલે એક સંબધ આપણૉ હતો,નામ વગરનો!
ત્યારે હું તારા ઇશારે નાચવા મજબૂર હતી,
એક ફનકારની ફન ઉપર હું પણ ફિદા હતી
તારી એક એક અદા ઉપર આફ્રિન હતી
મહેફિલો ઉપર મહેફિલ સજતી તારા નામની
સઘળો દોરીસંચાર મારા નાજુક હાથમા હતો,
યાદ છે તને?હું જરા અમસ્તી રૂઠી જતી તો
ગુલાબોની સાથે તારું અસ્તિત્વ પાથરી દેતો
જવાબ શોધું છુ વિતી ગયેલા સમય પાસે
તારી પાછળ ફના થયેલી જિંદગી ક્ષણૉનો
મારી ક્ષણૉ પાછી આપવા તું સક્ષમ નથી
હું તને ભુલી જાંઉ એ નારીનું ગૌરવ નથી.
(નરેશ કે.ડૉડીયા)
