કોડિયું
કોડિયું તો રાતભર જીવી ગયું,
વાટ એની કોઈ સંકોરી ગયું.
રાતરાણી રાતની પાસે હતી,
હોઠ એના કોણ સીવી ને ગયું ?
જિંદગી ને મોતથી છે રૂસણાં ,
આયખું તો પ્રેમથી બોલી ગયું.
બારણાં ને બંધ રાખી હું બેઠો,
દ્વાર ઉરના કોણ ખોલી ને ગયું ?
થોર ઊગે આજકાલે હાથમાં ,
‘કાંત’ને ફૂલ પણ ઠોલી ને ગયું.
*
-કૃષ્ણકાંત ભાટિયા ‘કાન્ત ‘
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
હવે તો પાછો આવી જાને કાન્હા વાદો તારો નિભાવી જાને કાન્હા તે કીધું તું કે જન્મીશ હું યુગે યુગે સજ્જનો...
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
પકડો કલમ ને કોઈ પળે, એમ પણ બને આ હાથ આખે આખો બળે, એમ પણ બને જ્યાં પહોંચવાની ઝંખના વરસોથી...
