હોઠોથી હસી નાખ્યું પણ દિલ રડે છે કોને ખબર,
સૂકા રણની ભીતર આદિલ આસું ન્હાય છે કોને ખબર.
લાજનો ભાવ હતો એથી થોડા શરમાઇ ગયા,
સામે જોઇ ઝૂકી ગ્યા, આંખડી નમ છે કોને ખબર.
વિસાત શું એમની હતી મારા દિલને સ્પર્શવાની,
હું પણ થોડો બદલાયેલો હતો કોને ખબર.
દરિયાના મોજાં જેમ ઉછળતી રહેતી વેદનાઓ,
હરરોજ અહીં ભરતી રહે છે કોને ખબર.
જીવવાનું શૂન્ય બની ગયું છે
‘રાજવી’ એમના વિના, શ્વાસ પણ કેટલા ઉધાર ચાલે છે
કોને ખબર.
– પ્રવીણ ખાંટ