હોઠોથી હસી નાખ્યું પણ દિલ રડે છે કોને ખબર,
સૂકા રણની ભીતર આદિલ આસું ન્હાય છે કોને ખબર.
લાજનો ભાવ હતો એથી થોડા શરમાઇ ગયા,
સામે જોઇ ઝૂકી ગ્યા, આંખડી નમ છે કોને ખબર.
વિસાત શું એમની હતી મારા દિલને સ્પર્શવાની,
હું પણ થોડો બદલાયેલો હતો કોને ખબર.
દરિયાના મોજાં જેમ ઉછળતી રહેતી વેદનાઓ,
હરરોજ અહીં ભરતી રહે છે કોને ખબર.
જીવવાનું શૂન્ય બની ગયું છે
‘રાજવી’ એમના વિના, શ્વાસ પણ કેટલા ઉધાર ચાલે છે
કોને ખબર.
– પ્રવીણ ખાંટ
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
હવે તો પાછો આવી જાને કાન્હા વાદો તારો નિભાવી જાને કાન્હા તે કીધું તું કે જન્મીશ હું યુગે યુગે સજ્જનો...
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
પકડો કલમ ને કોઈ પળે, એમ પણ બને આ હાથ આખે આખો બળે, એમ પણ બને જ્યાં પહોંચવાની ઝંખના વરસોથી...
