મિત્ર

જિંદગી નો જે દી અમે મિત્રો સાથે ગાળ્યો’તો

એ દી અમે જખમ ને પણ જીવતો બાળ્યો’તો

એક વાર થયું કે ચલો મૌન અજમાવીએ

તો અમે મૌનમાં પણ ઘોંઘાટ મચાવ્યો’તો

હાથે કરીને મેં પગે કુલ્હાડી મારી  ને

દુખતી રગ નો રસ્તો એમને બતાવ્યો’તો

હુલામણા  નામો ની આદત પડી છે હવે

છેલ્લે તને ક્યારે નામ થી પુકાર્યો’તો?

જ્યારે પણ કોઈ મિત્ર હૂંફ શોધતો આવ્યો’તો

અમે એને ખાબડ માં સાગર ભરીને આપ્યો’તો

અરે યાર તું મારે લમણે જ કેમ લખાયો છે

એમ કહીને મેં હર પળ તને જ સંભાર્યા તો

જે રાતે અમે દોસ્તોનો ડાયરો જમાયો ને,

એ રાતે અમે સમય ને પણ હંફાયો’તો.

–દેવમ્ સંઘવી “તત્ત્વમ્”