સાંજ ઢળે સરિતાના તટમાં, ધીમા પવન ઝકોળે;
બેઠાં બેઠાં ઝાડ પરે કોઈ, પંખીડાં રસ ઘોળે.
જાતાં જાતાં એક નજર, મીઠી સૂરજની થાતી;
પાલવને સંકોરી સરિતા, ઘૂંઘટમાં શરમાતી.
ચાંચ ભૂલી ચકવાની ચકવી ડાળે કરિયું ચુંબન;
પાન ખર્યું જળમાં ને જળને ગાલે પડિયા ખંજન.
વેલ્યુંના ચંદરવા ઓઢી બાંહે બાંહ પરોવે;
ક્યાં ગ્યાં રૂપતણાં પ્રતિબિંબો ઝાડ ઝકુમ્બી જોવે.
એક ઘૂંટ ભરી એ રંગના હોઠ જરા મલકાતા;
શ્યામ ગાલ સરિતાના ત્યાં તો રતુંબડા થઈ જાતા.
સૂતી માના અંગ પર બાળક ઊઠી ને ઘૂઘવતું;
એમ કિનારા પર સરિતાને ઝરણે ઝરણું દડતું.
દિવસનાં બીધેલ પશુડાં ભય વિણ પાણી પીતાં;
ટપકંતાં હોઠોથી મોતી મોં કરી ઊંચું જોતાં.
લળી લળીને તટના વૃક્ષો માથેથી ઓવારે;
સાસરીએ જાતી સરિતાની ફૂલડાં માંગ સવારે.
છાનું છપનું જો તું લજ્જા! ચન્દ્ર ઘડીક તું થોભે!
રૂપ ભરીને પી લ્યો મૂંગા મૂગાં ખોબે ધોબે.
-દાદુદાન પ્રતાપદાન ગઢવી – કવિ ‘દાદ’
