ઓ સિતમગર દાદ તો દે મારી આ તદબીરને,
લાજ રાખી લઉં છું તારી દોષ દઈ તકદીરને.
એટલા માટે મને શહાદતનો ભય ન રહ્યો,
મે જરા નજદીકથી જોઈ હતી શમશીરને.
રૂબરૂમાં એની સામે એમ જોવાયું નહિ,
જેવી રીતે જોઉં છું એમની તસવીરને.
ત્યારે જોયું ચાલવાની પણ જગા બાકી નથી,
જ્યારે મેં વર્ષો પછી તોડી દીધી જંજીરને.
કેમ અંતર્ગત ભૂમિકાથી ભલા છૂટી શકાય?
રંગ કાગળનો મળે છે અંગમાં તસવીરને.
શક્ય છે કે કોઈ કડવું સત્ય સંભાળવા મળે,
છેડતી કરવી હો તો છેડો કોઈ ગંભીરને.
વિંધનારાઓ બરાબર જાય છે મંજીલ ઉપર,
પંથ બદલે એ નથી આદત ગતિમય તીરને.
એની અંદર શું હશે મારી બલા જાણે, “મરીઝ”,
બહાર તો પથ્થર મળ્યા મસ્જિદ અને મંદિરને.
મરીઝ
