નવજાત ગઝલને પ્હેરાવો,મિસરાનાં વાઘા,
શબ્દોની ગળથૂથીમાં ચમચી આપો ભાષા.
એક વાર્તા,એક મિસરામા લખવા જોઈએ શું,
રડતી આંખો, વ્હેતું કાજળ,મ્હેંદી ને થાપા.
અનુભૂતિને આત્માના ચરખે થોડું કાંતિ જુઓ,
પ્હેરાવી શકશો શબ્દોને ખાદીની વાચા.
‘ ગુજલિશ ઘરમાં’ આવી ઝંઝાવાતી ગતિએ ને,
‘ગુજરેજીએ’ કેવા નાખ્યાં કાયમના ધામા?
વર્ષોથી જાગેલી આંખો ઊંઘી ગઇ ત્યારે,
જોઈ છે ‘મા’ને સપનામાં હાલરડાં ગાતાં.
~ રક્ષા
બોલવું તલવાર શબ્દો મ્યાન રાખો. બોલનો છે તોલ એનું ભાન રાખો. હો ધ્વનિ પણ મંદ્ર સપ્તકનો ભલેને. બસ જરા મીઠી...
મોટા ભાઈને પગલે-પગલે, ચાલે જે નાનો ભાઈ, અંતરથી જે અનુસરે, અનુજ એ કહેવાય. રઘુનંદનનો પડછાયો થઈ, લક્ષ્મણ વનમાં જાય. શત્રુઘ્નને...
હવે તો પાછો આવી જાને કાન્હા વાદો તારો નિભાવી જાને કાન્હા તે કીધું તું કે જન્મીશ હું યુગે યુગે સજ્જનો...
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
પકડો કલમ ને કોઈ પળે, એમ પણ બને આ હાથ આખે આખો બળે, એમ પણ બને જ્યાં પહોંચવાની ઝંખના વરસોથી...
