બાપ રોજે વાદળો જોયા કરે છે,
ને પછી છાને ખુણે રોયા કરે છે.
સાવ કોરા ચાસ જિવતરના ખેડીને
જાત આખી લોહિથી ધોયા કરે છે.
સુર્ય સામે રોજ લડતાં થાકી જાતા
તેજ આંખોનું હવે ખોયા કરે છે.
આભનો વિશ્વાસ કાયમ રાખીને એ
આંચળો ઈચ્છા તણા દોયા કરે છે.
દીકરીના હાથ પીળા થાય માટે
આંસુ ભેળુ સપનું બોયા કરે છે.
શૈલેષ પંડ્યા
ચહેરા પાછળ ચહેરા પાછળ ચહેરા. સાચ ઉપર આ દંભ,જૂઠના કેટકેટલાં પહેરા. માણસને ના કોઈ ઓળખે. હજાર એના મહોરાં. ચકચકતી એ...
જાણે કે ચોરોએ આખુંયે ઘર લૂંટ્યું હોય છે, મનમાં આવેલું સ્વપ્ન એવું જ તૂટ્યું હોય છે. વીતતી રાતને કોરી ખાય...
રાત જશેને સવાર આવશે , માની લઉ હું ? વરસ નવું દમદાર આવશે , માની લઉ હું ? સૂરજને હું...
માનવનો દેહ લઈને, માનવ બની શક્યો કે? સૌને પૂછે ભલે તું, ખુદને પૂછી શક્યો કે? તારી જ આજુબાજુ, લાખ્ખો રડી...
બાપ્પા નો થાળ.... બાપ્પા ઓ બાપ્પા, ગણપતિ બાપ્પા, જમવા પધારો, ગણપતિ બાપ્પા... છપ્પન ભોગ છે, એમાં મારો પ્રેમ છે, વિધ...
મિત્રો છે પદ મીરાંના મિત્રો ભજન પ્રભાતી મિત્રોના દમ ઉપર છે અણનમ અમારી છાતી મિત્રોએ સાચવ્યો છે લથડી પડયો હું...
