મહેમાન ઢળતી ભીંતને પામી ગયા હતા,
સાંકળ વિનાનું દ્વાર ઉઘાડી ગયા હતા.
ઓળખ વિનાનો હુંજ મને ના મળી શક્યો,
દીવાલ પર અરીસા ય તડકી ગયા હતા.
પીંઠે ફર્યા’તા હાથ સગાઈની આડ લઈ,
એક એક પડ ત્વચાના ઉઝરડી ગયા હતા.
મારાજ સુખના કાજ હતી પ્રાથના અને,
મારું જ નામ યાચકો ભૂલી ગયા હતા.
‘અબ્બાસ’ રાત એક કયામત સમી રહી,
ઘરના તમામ લોક તો ઊંઘી ગયા હતા.
~ ગુલામ અબ્બાસ ‘નાશાદ’
આડી ને અવળી હોય છે હસ્તરેખાઓ, કદી ક્યાં સવળી હોય છે હસ્તરેખાઓ. પિંડ સાથે એ તો રચી હોય વિધાતાએ, કયાં...
ચકલીઓનો મીઠો ચહેકાર મારી આંખ ખોલે તો! વળી, એનો પૂરો પરિવાર મારી આંખ ખોલે તો! પ્રભાતે આંગણે આવે વિહરવા ઢેલ...
હવે તો પાછો આવી જાને કાન્હા વાદો તારો નિભાવી જાને કાન્હા તે કીધું તું કે જન્મીશ હું યુગે યુગે સજ્જનો...
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
પકડો કલમ ને કોઈ પળે, એમ પણ બને આ હાથ આખે આખો બળે, એમ પણ બને જ્યાં પહોંચવાની ઝંખના વરસોથી...
