મીર સૂતા છે આંખ ખોલીને,
મૌન પાળે છે બોલી બોલીને.
દરિયો દરિયો છલકતું ફ્લોરીડા,
દાદ આપે છે ડોલી ડોલીને.
રાતનો આ ખુમાર આંખોમાં,
સપનાં શોધે છે બારી ખોલીને.
કેવો પ્રકટ્યો છે કપાસનો તડકો,
રાતના કાલાં ફોલી ફોલીને.
શબ્દ રૂપેરી ઝાંઝર પહેરી,
સાદ પાડે છે કોઇ ઢોલીને.
અર્થનો ગર્ભ કાઢવો ‘આદિલ’
શબ્દની છાલ છોલી છોલીને.
થૈ ગયા ફૂલ હાથ અશરફના,
એણે ઊંચકી ગઝલની ડોલીને.
– રશીદ મીર, આદિલ મન્સૂરી, અશરફ ડબાવાલા