અદના તે આદમી છઈએ,
હો ભાઈ, અમે અદના તે આદમી છઈએ.
ઝાઝું તો મૂંગા રહીએ,
હો ભાઈ, અમે અદના તે આદમી છઈએ.
મોટા તે આદમીની વાતું બહુ સાંભળી, રે
જુગના તે જુગ એમાં વીત્યાં;
થાયે છે આજ એવું, નાની શી વાત છે જે
હૈયે અમારે, કહી દઈએ,
હો ભાઈ, અમે અદના તે આદમી છઈએ.
વસ્તરના વણનારાં, ખેતરના ખેડનારાં,
ખાણના ખોદનારાં છઈએ;
હોડીના હાંકનારાં, મારગના બાંધનારાં,
ગીતોનાં ગાનારાં થઈએ.
હે જી, અમે રંગોની રચનાય દઈએ!
હો ભાઈ, અમે અદના તે આદમી છઈએ.
છઈએ રચનારાં, અમે છઈએ ઘડનારાં,
તે સંહારની વાતું નહીં સહીએ;
ધરતીના જાયાનાં કાયા ને હૈયાંને
મોંઘેરા મૂલનાં કહીએ,
હે જી, એને કેમ કરીને અવગણીએ!
હો ભાઈ, અમે અદના તે આદમી છઈએ.
જોઈએ ના તાજ અમને, જોઈએ ના રાજ કોઈ;
જીવીએ ને જીવવા દઈએ;
જીવતરનો સાથી છે સર્જક અમારો:
નહીં મોતના હાથા થઈએ,
હે જી, એવી વાતુંને કાન નહીં દઈએ!
હો ભાઈ, અમે અદના તે આદમી છઈએ.
પ્રહ્લાદ પારેખ
