એક હતી વાર્તા

હું મારી બાને પરી કહેતી,
બા પરીઓની વાર્તા કરતી.
હું બંધ આંખે એ વાર્તા વિઝયુલાઇઝ કરતી
અને પરી બા જેવી જ દેખાતી
સફેદ લૂગડું પહેરેલી !
પરીઓ ગમતી
કારણ, બા બહુ ગમતી.
એક દિવસ પરીઓને પૅરેલિસિસ થયો.
બાની જેમ જ…
અને મેં કાતર લઈને પરીઓની પાંખો કાપી નાંખેલી !
એણે હવે ઊડવાનું નહોતું.
કારણ, બા ચાલવાની નહોતી – ક્યારેય પણ !
બાના લકવાગ્રસ્ત હોઠ ખૂલી શક્તા નહીં
એટલે પરીઓનો બહાર નીકળવાનો તો
સવાલ જ નહોતો.
પરીઓ અકળાતી ગૂંગળાતી
બાના વાંકે અમે શું કામ સજા ભોગવીએ ?
પણ
લકવાગ્રસ્ત બા હવે સારી થવાની નહોતી
એટલે
પરીઓ ઊડવાની નહોતી – ક્યારેય પણ !
એક દિવસ.
બા સૂઈ ગઈ – ચિતા પર !
અને મરી પરીઓ ગઈ.
હવે
એને સમજાઈ ગયું છેઃ
ક્યાંય પણ
કોઈ પણ બા વગર એનું અસ્તિત્વ જ નથી !