બે જિંદગી,
એક ચહેરા નીચે જીવું છું.
સતત જાતને ધિક્કારીને,
જાત સાથે જ ઝઘડું છું.
આ કિનારો કે એ કિનારો, એક પણ મારો નથી..,
નદીની જેમ વહેતી જવું છું,..
એવું નથી કે..એ મારા અસ્તિત્વમાં નથી,
પણ હું જ ક્યાંક ચૂકી ગઈ છું.
સહેલું નથી જાતને સમજાવવી ને ફરી ધિક્કારવી..ફરી સમજાવવી,
એટલે જ કદાચ અંદરથી મરીને ઉપર થી જીવું છું.
ચહેરા પાછળ ચહેરા
ચહેરા પાછળ ચહેરા પાછળ ચહેરા. સાચ ઉપર આ દંભ,જૂઠના કેટકેટલાં પહેરા. માણસને ના કોઈ ઓળખે. હજાર એના મહોરાં. ચકચકતી એ...