સદા દેખાય છે હસતો, છતાં અંદર રડે માણસ,
ચહેરા પર મહોરાઓ, પહેરીને ફરે માણસ.
પહેરે વાઘ નાં ક્યારેય, આ મોઢું બિલાડીનું,
ખભા પર હાથ મૂકીને, છુરી પાછળ કરે માણસ.
ન જાણે કેટલાં રંગોને, હૈયામાં છુપાવે છે,
હવે, રંગો બદલવામાં, કાંચિડાથી ચડે માણસ.
હવે ક્યાંથી કરું આશા, કે રાખે પ્રેમ હૈયામાં
સિમેન્ટ કોંક્રિટ નાં જંગલોમાં જો રહે માણસ.
દિપેશ શાહ
આડી ને અવળી હોય છે હસ્તરેખાઓ, કદી ક્યાં સવળી હોય છે હસ્તરેખાઓ. પિંડ સાથે એ તો રચી હોય વિધાતાએ, કયાં...
ચકલીઓનો મીઠો ચહેકાર મારી આંખ ખોલે તો! વળી, એનો પૂરો પરિવાર મારી આંખ ખોલે તો! પ્રભાતે આંગણે આવે વિહરવા ઢેલ...
હવે તો પાછો આવી જાને કાન્હા વાદો તારો નિભાવી જાને કાન્હા તે કીધું તું કે જન્મીશ હું યુગે યુગે સજ્જનો...
આજ મને મોરપીંછનાં શુકન થયાં, સખી…. ચપટી નીંદર વીણવા અમે ટેવનાં માર્યાઁ બોરડી કને ગયાં, સખી આજ મને મોરપીંછનાં શુકન...
દધીચી થકી જ વ્રજ થાય છે જે કરે છે તેની જ ફરજ થાય છે આદરનો મતલબ ગરજ થાય છે પ્રાણ...
પકડો કલમ ને કોઈ પળે, એમ પણ બને આ હાથ આખે આખો બળે, એમ પણ બને જ્યાં પહોંચવાની ઝંખના વરસોથી...
